de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 14 maart 2016
Beamish and the Classics sprankelt voortdurend
Beamish and the Classics. Haydn, Beamish, Elgar en Mozart, door Amsterdam Sinfonietta o.l.v. Candida Thompson. 11/3, Muziekgebouw, Amsterdam. Herh.: Arnhem, 16/3.
De gewoonte om een nieuw muziekstuk tussen een stel klassiekers te schuiven, de zogeheten sandwichformule, is effectief, maar ook erg oudbakken. Niet bij Sinfonietta Amsterdam. In dit programma brengt het ensemble een organische verbinding tot stand tussen boterham en beleg: Ronald Brautigam solieert in een wereldpremière van Sally Beamish en vertolkt daarna een pianoconcert van Mozart. Daarbij wordt ook nog eens hoorbaar dat die twee stukken meer gemeen hebben: speelplezier en transparantie.
Beamish (59) geldt als Schotse componiste, al woont ze er nog maar een kwarteeuw. Dat laat ze ook tot uiting komen in haar eerste pianoconcert Hall Stanzas: in het derde deel duiken flarden van een volksliedje op, en dan opeens valt de muziek stil en klinkt er, schijnbaar veraf, een perfecte imitatie van een doedelzak.
Dat is natuurlijk niet de hoofdzaak. Het gaat hier veel meer om de speelse uitwisselingen tussen de piano en het strijkorkest, en om de prikkelende maar toch prettige, bijna jazzy harmonieën. Het eerste van de vier delen heet Water, zodat je de noten in de piano vanzelf associeert met het gekabbel en geklater van beekjes. Dat kenmerk blijft ook in de volgende delen gehandhaafd, zelfs als de akkoorden dromeriger worden, de strijkers keffen of het hele gezelschap zich in een opzwepende finale stort.
Ook in Introduction and Allegro van Edward Elgar leveren de strijkers energiek spel. Voor Haydn en Mozart schuiven er blazers aan. Brautigam bespeelt in Mozarts KV453 een fortepiano, wat in nauwsluitend samenspel met Sinfonietta een vertolking oplevert die voortdurend sprankelt.
© Frits van der Waa 2016
