de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 30 augustus 2016
Gatti groeit in zijn rol
Weber, Schumann en Bruckner door het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Daniele Gatti. 25/8, Concertgebouw, Amsterdam.
Na zich vorige week te hebben verdiept in het Franse en aanverwante repertoire, liet Daniele Gatti donderdag horen wat hij waard is als het gaat om grote werken uit de Duitse en Oostenrijkse orkestliteratuur. Dat is immers nog altijd de belangrijkste pijler onder de programmering van het Koninklijk Concertgebouworkest, waarvan hij over twee weken officieel de chef-dirigent wordt.
Andermaal werd hij hierbij vergezeld door de adembenemende celliste Sol Gabetta, die in Schumanns celloconcert een intense zoetvloeiende toon produceerde, hoeveel capriolen de componist haar ook liet uithalen. De samenwerking met Gatti liet niets te wensen over, afgezien van de neiging wat groot uit te pakken als de soliste er even het zwijgen toe deed. Bij de toegift, El cant des ocells van Casals, kreeg Gabetta opnieuw oorstrelende ondersteuning van het cellistensmaldeel van het KCO.
Als voorafje fungeerde Carl Maria von Webers ouverture Oberon, een fraaie lappendeken met hoorns, dwarrelfluitjes en een smeuïge smartlapthematiek. Maar de aandacht ging natuurlijk vooral uit naar het monumentale werk na de pauze, Bruckners Vierde symfonie.
Gatti bracht met stevige contrasten meteen spanning in het grootse openingsdeel, waarin de wat subtielere lijnen werden overschaduwd door intense crescendo's en triomfale orkestmachinerieën. Maar in de volgende drie delen groeide Gatti in zijn rol. In het vredige andante toonde hij dat hij ook als en fijnschilder kan opereren, en in het scherzo bood niet alleen een wall of sound, maar ook pastorale doorkijkjes. Hoewel het slotdeel bij vlagen associaties opriep met een voortdenderende stoomwals, wist de aanstaande maestro tegelijk weidse vergezichten te suggereren en Bruckners wat looiige triolen een majesteitelijke grandeur te geven.
© Frits van der Waa 2016
