de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 september 2016
Sollima haalt het onderste uit de kan
Costanzi: Sonate per violoncello, door Giovanni Sollima. Glossa.
Bij het beluisteren van de cellosonates van Giovanni Battista Costanzi, gespeeld door Giovanni Sollima, is het af en toe even slikken. Wat een stormachtige benaderingen, wat een getrek en geduw aan het tempo af en toe. En wat een duizelingwekkende hoogten – maar die zijn in elk geval met zekerheid door de componist zo bedoeld.
Costanzi (1704-1778) is niet zo'n bekende componist, maar heeft zijn eigen instrument, de cello, bedeeld met een aantal uitstekende stukken. Zijn werk hoort stilistisch nog duidelijk bij de barok, al was het maar door het gebruik van basso continuo, maar wijst toch ook vooruit naar de klassieke stijl – en in zijn virtuositeit zelfs naar de romantiek. Showbink Sollima haalt het onderste uit de kan. Dat daarbij soms grondsop meekomt zij hem vergeven.
Het sluitstuk van de cd, een eigen compositie, Il Mandataro, is zeker zo opzwepend, maar past met zijn verspringende balkanritmes toch vrij slecht bij het voorgaande.
Iván Fischer: Composer's Portrait 1. Channel.
De Hongaarse Amsterdammer Iván Fischer is behalve een zeer vooraanstaand dirigent ook componist – waarvan akte op de Channel-cd Composer's Portrait 1.
Opvallend aan de zeven meest korte werken is het gemak waarmee Fischer van stijl wisselt. Binnen één enkel stuk – neem de mini-opera Tsuchigumo – horen we Franse chansonmuziek, Monteverdi, Japanse klanken, bigbandjazz en Weill-achtige variétédeunen.
De maestro kan met onder meer de Budapest Festival Orchestra Musicians natuurlijk beschikken over topmusici, onder wie zijn eigen sopraandochter Nora. Het is daaraan dat de cd zijn brille dankt. Want Fischers wendbaarheid is uiteindelijk eerder een zwakte dan een kracht.
Anders dan bijvoorbeeld Louis Andriessen – ook zo'n handige leentjebuur – laat hij net te weinig persoonlijke vingerafdrukken na in zijn stijlkopieën.
© Frits van der Waa 2016
