de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 11 november 2016
Een fletse, landerige vertoning
Bosch Beach, muziektheater van Vasco Mendonça en Dimitri Verhulst o.l.v. Kris Verdonck en Etienne Siebens. 9/11, Theater aan de Parade, Den Bosch.
Al in het begin van Bosch Beach ploft er iets neer op het podium, wat zich nog vele malen zal herhalen. Het is alleen te donker om te zien wat het is en pas in de loop van de voorstelling wordt duidelijk dat het om lijkenzakken gaat. Geen schokeffect dus.
De drie personages – toeristen in een vakantiekolonie – trekken zich er bar weinig van aan. Ze zijn bezig met seks en drank. De erg platte teksten zijn van de schrijver Dimitri Verhulst, maar worden om een duistere reden in het Engels gezongen. In de boventiteling is te zien dat er oorspronkelijk een paar aardige alliteraties in zaten.
De beoogde confrontatie tussen het vakantieplezier en de aangespoelde doden blijft steken in een fletse, landerige vertoning. De muziek van de Portugese componist Vasco Mendonça, die telkens schakelt tussen licht schurend modernisme en ritmische dansgeboem, helpt ook niet veel, al zijn de slepende klankmengsels niet het slechtste onderdeel van de voorstelling. Evengoed verbazend dat een eersterangsensemble als Asko|Schönberg zich sterk maakt voor een stuk als dit.
Van drama heeft Mendonça geen kaas gegeten, getuige de temerige waaizang die hij de personages in de mond legt. Nou ja, personages: meer dan twee mannen en een vrouw zijn het niet. Sopraan Marion Tassou en bariton Damien Pass zingen niet kwaad. Rodrigo Ferreira heet een countertenor te zijn, maar klinkt als een falsetterende bas.
Omdat het ook nog iets met Jeroen Bosch te maken moest hebben lopen er aldoor drie in zilveren pailletjes gestoken wezens over het toneel. Dat is eigenlijk het enige in deze voorstelling waar nog een zekere bekoring van uitgaat.
© Frits van der Waa 2016
