de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 juni 2017
Ode aan New York
New York. Ensemble Intercontemporain olv Pintscher. Alpha.
Wat een slim idee om een stad als uitgangspunt voor een collectie muziekstukken te nemen. Of het Ensemble Intercontemporain de formule vaker gaat toepassen is niet bekend, maar hun aan New York gewijde dubbelalbum biedt in elk geval een diverse en toch samenhangende dwarsdoorsnede van een bruisend muziekleven.
Aangevoerd door Matthias Pintscher, zelf componist, opent het ensemble met een elektriserende uitvoering van Edgard Varèses Intégrales en stoomt dan via het caleidoscopische klarinetconcert van Elliott Carter door naar de 21ste eeuw en twee jonge, dus minder bekende componisten. Het hoornconcert van David Fulmer uit 2015 is niet al te overtuigend, maar Blur van Sean Shepard uit 2011 is een energiek en virtuoos stuk dat opvalt door helderheid en fantasie.
De tweede cd is gewijd aan de downtown-componisten, die zich afzetten tegen de academische traditie. Naast Instruments 1 van de altijd bespiegelende Morton Feldman staat Music for Wind Instruments van John Cage, vooral fascinerend omdat de 26-jarige componist hier al wel oorspronkelijkheid toont, maar nog niet helemaal zijn latere, nog eigenzinniger zelf is. WTC 9/11 van Steve Reich, een sober maar indringend memento voor de slachtoffers van de aanslag op de Twin Towers, mocht uiteraard niet ontbreken.
Kind of Satie. Pandolfo, Pandolfo en Rinaldi. Glossa.
Met haar karige melodieën en wonderlijke akkoordverbindingen nodigt de muziek van Erik Satie uit om ermee aan de haal te gaan. Hier gebeurt dat met een gamba (menigmaal met wah-wahpedaal) bespeeld door Paolo Pandolfo, trompet en flugelhorn, bespeeld door zijn broer Andrea, en de accordeon, piano en speelgoedpiano van Michelangelo Rinaldi.
Satie is voor het drietal vooral het vertrekpunt voor eigen composities met een beetje improvisatorische inbreng. Ook zijn er noten van de barokcomponist Marin Marais doorheen gevlochten.
Een vleugje pop, een scheutje minimal: het soortelijk gewicht is niet altijd even hoog, maar het Satie-element en de kwaliteit van het spel houden de zaak aardig bij elkaar. De klankkleurenmix is even mooi als eigenaardig en geregeld zijn er opeens van die momenten die je de oren doen spitsen.
Les Passions de l'Ame: Schabernack. DHM
Grappen en grollen horen net zo goed bij de muziek als bij het echte leven. Vooral in het baroktijdperk konden ze er wat van.
Les Passions de l'Ame, het gezelschap van de Zwitserse violiste Meret Lüthi, heeft hier uit het oeuvre van Fux, Biber, Schmelzer en Walther een keur aan beeldende en humoristische dansmuziekjes bij elkaar gezocht.
Er wordt rijkelijk gekoekoekt, virtuoos klop geleverd, en ook de chaos van een totale dronkenschap ontbreekt niet.
Neusfluit, mondharp en een feeërieke dulcimer maken het tintenpalet nog bonter.
© Frits van der Waa 2017
