de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 19 maart 2018
Energie en felheid bij Canellakis
Britten, Sjostakovitsj en Beethoven, door het Radio Filharmonisch Orkest o.l.v. Karina Canellakis. 16/3, TivoliVredenburg, Utrecht.
Nog even, en het is niet meer bijzonder dat een orkest door een vrouw wordt geleid. De jonge generatie is druk bezig het glazen plafond te doorbreken dat al twee eeuwen de weg naar de centrale plaats op het podium verspert. Vrijdag was de beurt aan Karina Canellakis, een Amerikaanse van nog geen 30, om samen met het Radio Filharmonisch Orkest te laten zien en horen dat ze haar mannetje staat als dirigent.
De intensiteit waarmee ze van wal stak in de Four Sea Interludes van Benjamin Britten baarde even zorgen. Was hier sprake van Amerikaanse krachtsport? Maar al snel bleek er ook ruimte voor ingetogener spel. In Sjostakovitsj' Eerste celloconcert leverde ze een uitgebalanceerde begeleiding, waarin alle ritmische puzzelstukjes precies in elkaar pasten. Solist Johannes Moser, nergens overvleugeld, plaatste in het morose, verstilde tweede deel larmoyante accentjes, en handhaafde tot in het obstinaat doormokerende deel een perfecte toonvorming.
De energie en de felheid waarmee Canellakis de Zevende symfonie van Beethoven te lijf ging, deden vermoeden dat ze het een en ander heeft opgestoken van Jaap van Zweden, die ze in Dallas enige tijd terzijde heeft gestaan als assistent. De hoesters kregen tussen de delen nauwelijks de tijd, en ondanks alle stuwkracht bewaarde ze tegelijkertijd de rust en stabiliteit. In het laatste deel verdwenen de roetsjende strijkerslijnen bijna in de totaalklank, maar ook hier scherpte de ranke stokvoerder de klank aan en liet het orkest grommen, joelen en juichen zonder dat het drammerig werd.
© Frits van der Waa 2018
