de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 april 2018
Spel van 94-jarige Pressler even verfijnd als voorheen
Tsjaikovski en Franck, door het Schumann Kwartet en Menahem Pressler. 7/4, Concertgebouw, Amsterdam.
Het lijf wil niet zo best meer, maar de vingers dansen nog even onbekommerd als altijd. De 94-jarige Menahem Pressler heeft hulp nodig om naar de piano te lopen, maar de twinkelende blikken die hij tijdens het applaus om zich heen werpt getuigen van een vitale geest. Het bravogeroep is volkomen verdiend.
Pressler heeft een al meer dan zeventigjarige carrière achter zich, was meer dan een halve eeuw de pianist van het fameuze Beaux Arts Trio en is nog altijd niet uitgespeeld. Hij heeft al meermalen samengewerkt met het Schumann Kwartet, dat zaterdag samen met hem het Pianokwintet van César Franck ten gehore bracht.
Hoewel het kwartet feitelijk nog maar zes jaar bestaat, musiceert het op topniveau, getuige hun uitvoering van Tsjaikovski's Derde strijkkwartet. Het is overigens geen wonder dat de broers Mark, Erik en Ken Schumann goed op elkaar ingespeeld zijn. Alleen altviolist Liisa Randalu brengt andere genen mee, al is dat eerder te zien dan te horen.
In de solopassages zou een blanco luisteraar Presslers kwistige pedaalgebruik en de neiging om naar voren te vallen in het tempo kunnen duiden als tekenen van ouderdom. Maar dat is gewoon zijn stijl van spelen, en die is nog even verfijnd als voorheen.
Francks kwintet is wel een stug en langdradig werk, veeleisend voor musici én publiek, en tegen het eind spoorde de stemming van de strijkers niet meer zo goed met die van de piano. In de toegift, het Intermezzo uit Sjostakovitsj' Pianokwintet was het spel weer glashelder.
© Frits van der Waa 2018
