de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 7 mei 2018
Toenemende troosteloosheid en een puntig pennetje
Grigori Frid: Het dagboek van Anne Frank, door Emilie Pictet en het Nederlands Kamerorkest o.l.v. Nuno Coelho. 4/5, Muziekgebouw, Amsterdam.
Precies vijftig jaar geleden schreef de Russisch-Joodse componist Grigori Frid een monodrama op teksten uit het dagboek van Anne Frank. Het werk heeft langzaamaan aan populariteit gewonnen en schijnt vooral de laatste jaren veelvuldig te worden uitgevoerd. Toch is het in Nederland nauwelijks bekend – ten onrechte, bleek vrijdag bij het 4 mei-concert van het Nederlands Kamerorkest.
Gesteund door een bescheiden groepje instrumentalisten flonkerde de sopraan Emilie Pictet, tevens verantwoordelijk voor de sobere scenische vormgeving, in de 21 – in het Duits gezongen – uittreksels uit het dagboek. De meeste scènes gaan naadloos in elkaar over, maar werden hier af en toe doorbroken door gesproken fragmenten, voorgelezen door Johanna ter Steege; een goede aanvulling, waardoor de muziek meer ruimte kreeg.
Frid (niet te verwarren met zijn Hongaars-Nederlandse collega Géza Frid) hanteert een stijl die een beetje doet denken aan de jarendertigmuziek van Kurt Weill: zuinig, puntig en welluidend, maar ook scherp, genadeloos en listig doorspekt met flarden twaalftoonsmuziek. De kleuren die hij het kleine groepje musici ontlokt zijn menigmaal wonderbaarlijk. Knapper nog is de manier waarop hij de toenemende troosteloosheid in muziek vat: van de wat kinderlijke, naïeve klanken aan het begin tot de steeds ernstiger bespiegelingen aan het slot.
De teksten zijn voortreffelijk gekozen en het valt eens te meer op wat een lekker puntig pennetje Anne Frank had. Pictet zet precies de goede toon, soms meisjesachtig, ook vaak dramatisch, maar altijd helder.
© Frits van der Waa 2018
