de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 15 februari 2019
Anna Lucia Richter is geboren vertelster
Anna Lucia Richter. Heimweh: Schubert Lieder. Pentatone.
Zelden hoor je een zangeres zo in de tekst kruipen als de jonge Duitse sopraan Anna Lucia Richter doet op haar Schubert-cd. Van het gruwelsprookje Der Zwerg maakt ze een compleet hoorspel, met scherp aangezette stemkleuren voor de verschillende personages.
Richter is nog geen 30, maar heeft al een volwassen staat van dienst, met een discografie die reikt van Bach tot Mahler. Voor deze cd heeft ze naast wat korte liederen ook een aantal exemplaren met een langere adem uitgekozen, waarin ze een verhaal kwijt kan. Het tekent haar kwaliteiten als verteller.
Heimweh is het verbindende thema, wat natuurlijk een sleutelwoord is voor praktisch alles wat Schubert gecomponeerd heeft. Veel speelt zich af in gedempte sferen, met bijna meisjesachtig ongerepte vocalen, al beschikt Richter ook over donkerder en massiever registers, getuige het lied Totengräbers Heimweh. De begeleiding van Gerold Huber is van een verbazende subtiliteit en past haar voordracht als een handschoen.
Mark Viner. Cécile Chaminade: piano music. Piano Classics
De jonge Engelse pianist Mark Viner heeft een neus voor vergeten verrukkingen uit de tweede helft van de 19de eeuw. Zo heeft hij zich beziggehouden met componisten als Alkan en Thalberg. Zijn jongste cd-pleidooi geldt de Franse componiste Cécile Chaminade (1857-1944), wier omvangrijke oeuvre voor een groot deel bestaat uit korte werken met een lichte toets, die evenwel te bijzonder zijn om als 'salonmuziek' bestempeld te worden.
Chaminades melodische inventiviteit is al frappant, maar ze had ook de gave om binnen het bestek van een paar minuten een thema verder uit te diepen, of op verrassende wijze te variëren. De zes veeleisende Concertetudes waarmee Viner de verzameling opent liegen er bepaald niet om, en de vierdelige cyclus Poème provençal is zowel beeldend als diepzinnig. De manier waarop Viner dit alles schijnbaar uit de mouw schudt past volkomen bij de muziek: spiritueel, maar nooit zwaar op de hand.
Darbellay/Darbellay/Engeli. Constellations Ardentes. Challenge.
De combinatie van hoorn, viool en piano is ongebruikelijk, zozeer zelfs dat twee van de vier werken op de cd Constellations Ardentes het zonder piano moeten stellen. Het klassieke, gekende werk voor deze bezetting is natuurlijk Brahms' Trio Op. 40, dat onder handen van Olivier en Noëlle-Anne Darbellay (hoornbroer en vioolzus) en Benjamin Engeli een behartigenswaardige vertolking krijgt. Het drietal vult dit aan met een contemplatief vierluikje van Charles Koechlin, waarin de viool wordt verruild voor een altviool.
De beide hoorn-vioolduetten zijn van recenter datum, en net als de musici afkomstig uit Zwitserland. Lunules électriques van Stefan Wirth bevat veel schurende geluiden, zoals multiphonics en tremolo's. Spannender is Ori, gecomponeerd door vader Jean-Luc Darbellay, die de hoorn en viool zo laat versmelten dat je niet meer weet wat voor instrument je hoort, maar zijn kroost ook solistisch laat schitteren.
© Frits van der Waa 2019
