de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 28 juni 2019
Zes jonge zangers brengen vermaak en verrukking
Il matrimonio segreto, opera van Cimarosa, door De Nationale Opera o.l.v. Monique Wagemakers en Gianluca Capuano. 25/6, Nationale Opera & Ballet, Amsterdam.
De librettist van de komische opera Il matrimonio segreto, Giovanni Bertati, was een meester in het uitstellen. Tweeënhalf uur weet hij de toeschouwers aan het lijntje te houden en de personages verstrikt te laten raken in een situatie die met één enkele bekentenis op te lossen zou zijn. Maar koopmansdochter Carolina en de bediende Paolino proberen het feit dat zij in het geheim zijn gehuwd angstvallig onder de pet te houden.
Het was in 1792 een succes en dat is het nog steeds, dankzij het vernuft van Bertati en het talent van Domenico Cimarosa, wiens mozartiaanse muziek de dikwijls in rappe parlando-ritmen gedeclameerde teksten past als een handschoen. Grote diepgang heeft het werk niet, maar het blijft verrukkelijk en vermakelijk.
Helaas zijn de twee opvoeringen van deze geslaagde coproductie tussen De Nationale Opera (DNO), de Nederlandse Reisopera en Opera Zuid, die eerder te zien was in 2016, alweer achter de rug. Maar de zes jonge zangers, allen deelnemers aan het kweekvijverproject De Nationale Opera Studio, zijn het signaleren waard, ook omdat ze het komende seizoen kleinere rollen vertolken in andere producties van DNO. Ze zijn geen van allen ouder dan 30, en de jongste, de 23-jarige Armeense sopraan Julietta Aleksanyan, kan zonder meer worden aangemerkt als een natuurtalent. Met haar soepele en ongekunstelde vertolking is ze een onweerstaanbare Carolina. Haar tegenspeler (Lucas van Lierop) zet in het begin te veel kracht, maar treft in het tweede bedrijf de juiste nuance.
De problemen van het stel beginnen als vader Geronimo (een even krachtig als koddig gebrachte rol van de Amerikaanse bas Cody Quattlebaum) zijn oudste dochter probeert uit te huwelijken aan de graaf Robinson. De edelman, gezongen door de enthousiast over het podium stuiterende Zuid-Afrikaanse bariton Martin Mkhize, moet echter niets hebben van de kittige maar kattige Elisetta (Verity Wingate) en valt als een blok voor Carolina. Als extra complicatie wordt Paolino, de geheime echtgenoot, achtervolgd door Carolina's trouwlustige tante Fidalma, die door mezzo Polly Leech met de juiste kippendrift is neergezet.
Behalve aan deze veelbelovende zangers is het welslagen van de voorstelling ook te danken aan het sprankelende instrumentale aandeel van het Orkest van de Achttiende Eeuw onder Gianluca Capuano, en aan de voortreffelijke enscenering waaraan alles klopt. Het toneelbeeld wordt bepaald door podiumbrede kapstokrekken met kledinghoezen, die fungeren als doorkijkje, scheidingswand en verstopplaats. Het geharrewar met kostuums en felgekleurde pruiken sluit daar naadloos op aan, tot en met het laatste tafereel, waarin de meeste personages opeens in nachtkleding verschijnen. De regie van Monique Wagemakers doet niet alleen recht aan de rijkgeschakeerde, zij het nogal stripverhaalachtige emoties, maar is tot in detail afgestemd op de muziek. Dat maakt Il matrimonio segreto eens te meer voor herhaling vatbaar – wie weet over weer een paar jaar, met een volgende groep jeugdige zangtalenten.
© Frits van der Waa 2019
