de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 27 september 2019
Pianomuziek met een fluweelzachte glans
Nino Gvetadze: Cyril Scott - piano works. Challenge.
Als je de pianocomposities van Cyril Scott hoort, zul je niet gauw denken dat ze geschreven zijn door een Engelsman – eerder door een Fransman, een jonge Debussy, met een vleugje Satie zelfs, of door een tijdgenoot als Mompou. Het is veelal verstilde, impressionistische muziek, met een niet-dwingende harmonie en melodieën die eerder gestes zijn dan lange lijnen.
Hulde aan de Georgisch-Nederlandse pianiste Nino Gvetadze, die deze boeiende werkjes onder het stof vandaan gehaald heeft, en ze met haar liefdevol en ingetogen spel voorziet van een fluweelzachte glans. Hoewel Scott, geboren in 1879, pas overleed in 1970, stammen al deze werken uit de jaren voor de Eerste Wereldoorlog. Hij was dus stilistisch geheel bij de tijd.
Behalve die bijna verstilde klankpoëzie heeft Gvetadze ook een paar wat extravertere stukken gekozen, die iets minder verrassend aandoen, maar toch ook een eigen charme hebben. Bovendien kan ze daarin laten horen dat ze niet alleen weet heeft van strelen, maar ook van buitelen en boetseren – zonder ook maar iets prijs te geven van haar meesterlijk gevoel voor fijn afgestemde schakeringen.
Rick Stotijn: Reports from the Low Country. Channel Classics.
In handen van Rick Stotijn verandert de contrabas van een brombeer in een ballerina. Zij nieuwe cd Reports from the Low Country, gestoken in een prijzenswaardig plasticloze verpakking, is helemaal gewijd aan Nederlandse muziek. Het titelstuk, gecomponeerd door Martijn Padding, is een contrabasconcert met hink-stap-spronggekrabbel, een waanzinnig weemoedig middendeel en een stuwende finale vol geplukte snaren.
Broze schoonheid staat naast theatrale hectiek in For the Time Being van Michel van der Aa, waarin Rick gezelschap krijgt van zijn sopraanzus Christianne, violiste Rosanne Philippens en pianist Hans Eijsackers, en van de intrigerende teksten van Carol Ann Duffy.
Voor het vervolg van de cd, Elegy van een 18-jarige Louis Andriessen en Four Studies van Hans Kox, moest de bassist wat verder in het verleden reiken. Zijn spel overtuigt zonder meer, de stukken doen dat wat minder.
Merel Vercammen: The Zoo. Trptk.
Terwijl veel klassieke musici alleen maar van noten kunnen spelen, is het voor violiste Merel Vercammen onvoorstelbaar om niet zelf à la minute iets nieuws uit de mouw te kunnen schudden. Voor haar tweede cd, The Zoo, heeft ze samenwerking gezocht met acht gelijkgezinde musici. Daar zijn in totaal 25 duetten uit gerold, allemaal met hooguit een minieme afspraak over opbouw of lengte vooraf.
Het interessante aan de verzameling is dat je telkens weer hoort hoe twee mensen een gesprek met elkaar aangaan, en hoe dat telkens weer iets unieks oplevert. Soms iets wat op een volksliedje lijkt, soms ambient-achtige bespiegelingen, maar ook volwaardige instantcomposities met handen en voeten. Het helpt wel als de tegenspeler een instrument heeft met veel mogelijkheden. Daardoor springen de improvisaties met organist Jaap Zwart, accordeonist Wilco Oomkes en Erardvleugelbespeler Rembrandt Frerichs er extra uit.
© Frits van der Waa 2019
