de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 18 november 2019
Klavichord rockt
Werk van Van de Putte, Moore, Padding en Bulsink, door Orkest de Ereprijs o.l.v. Wim Boerman. 16/11, Orgelpark, Amsterdam. Herh.: Arnhem (20/11), Apeldoorn (1/12).
Het is de volwassen versie van het met elastiekjes bespannen sigarenkistje: het klavichord, het sensitiefste toetsinstrument uit de baroktijd, dat echter zo'n miniem geluid produceert dat het alleen in de huiskamer tot zijn recht komt. Een kolfje naar de hand van Martijn Padding, kampioen van het veronachtzaamde instrument. Voor het 40-jarig bestaan van Orkest de Ereprijs componeerde hij This is a loud world.
Omwille van de balans worden alle orkestmusici afgedekt met plastic en krijgt solist Dirk Luijmes toch een klein beetje elektrische versterking mee. In deze beperking toont zich de meester: het klavichord, broos en bouwvallig van toon, roept floersige echo's op uit het ensemble, knort in de laagte, jengelt gevoelvol onder Luijmes' vingervibrato en blijkt zelfs te kunnen rocken. Padding woekert met noten, kleurt met klank, en weet een onnavolgbare melancholie op te roepen.
De Ereprijs, het vijftienkoppig ensemble dat zich afficheert als 'instrument voor levende componisten', brengt in dit exemplarische programma onder leiding van oprichter Wim Boerman nog drie jubileumpremières. In Struikelgevaar van Wilbert Bulsink, vol ietwat amorfe klankwemelingen en complete tegenpool van Paddings werk, proest, snurkt en zucht een draaiorgel als de slapende reus uit Klein Duimpje.
Totaal uitgespaard daarentegen is De reiger van Kate Moore. Er klinken zelden meer dan twee tonen tegelijk, octaveringen niet meegerekend. Zo sober als de noten, zo rijk is de wereld aan timbres die Moore ontgint. Ook in het theatrale Bewegung ohne Bewegung van Jan van de Putte domineert geleidelijkheid, maar heerst toch voortdurende spanning, vooral dankzij solocelliste Katharina Gross.
© Frits van der Waa 2019
