de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 6 december 2019
Welluidende vertolking van Telemanns teruggevonden fantasieën
Ralph Rousseau: Telemann - 12 Fantasias for viola da gamba. Trptk.
De gambisten stonden natuurlijk te trappelen van opwinding toen in 2014 zomaar een gedrukt exemplaar opdook van de verloren gewaande fantasieën voor gamba solo van Georg Philipp Telemann. Net als de overeenkomstige bundels voor viool en fluit bevat deze collectie twaalf composities, in drie of vier delen. Goed voor dik een uur Telemann – in topvorm wel te verstaan.
Intussen zijn er zeker acht complete uitvoeringen op cd verschenen. De Nederlander Ralph Rousseau schaart zich nu ook in dat rijtje, met een bijzonder welluidende vertolking. Dat zit hem onder meer in de sonore, ruisende klank die hij uit zijn instrument weet te halen, ranker en gevoileerder dan die van een cello. Waar een gambist als Paolo Pandolfo de notentekst ziet als vrijbrief voor eigen, zij het spannende verzinsels, houdt Rousseau zich vrij trouw aan het geschrevene (een digitale versie van de vondst is op internet te vinden). Wel voegt hij hier en daar wat dubbelgrepen toe en introduceert hij tegen het slot van de tweede fantasie een zonder meer eigenaardige basnoot.
Met dat al heeft hij grote affiniteit met de speelsheid van Telemann, die tot in de hoogste regionen van de gamba alle registers bespeelt, en dat ook in figuurlijke zin doet. Lustige volksdansjes staan naast ingetogen lamentaties en inventieve schijnmeerstemmigheid. Het enige bezwaar is dat al dat lekkers bij Telemann altijd maar één vinger lang is. De twaalf fantasieën zijn net een bonbondoos: heerlijk, maar je kunt er beter mondjesmaat van genieten.
© Frits van der Waa 2019
