de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 20 januari 2020
Muziekprijs voor virtuoze Vleeshouwers
Mendelssohn, MacMillan en Tsjaikovski, door het Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Elim Chan. 17/1, TivoliVredenburg, Utrecht. Herh.: Amsterdam (20/1).
De Nederlandse Muziekprijs, de hoogste onderscheiding die een musicus van overheidswege kan krijgen, bestaat al bijna veertig jaar, maar is nog nooit toegekend aan een slagwerker. Tot zaterdag. Toen kreeg Dominique Vleeshouwers als drieëndertigste laureaat in het Concertgebouw de prijs uitgereikt door minister Ingrid van Engelshoven (Onderwijs, Cultuur & Wetenschap).
De 27-jarige Vleeshouwers is een veelzijdig musicus, want hij houdt zich ook intensief bezig met het ontwikkelen van nieuwe programma's, muzikale concepten en instrumenten. Maar bovenal is hij een virtuoos. Dat demonstreerde hij daags tevoren al in Utrecht, waar het feestprogramma met het Nederlands Philharmonisch Orkest zijn eerste uitvoering beleefde.
Het pièce de résistance was het Tweede slagwerkconcert van James MacMillan, waarin Vleeshouwers de complexe solopartij geheel uit het hoofd speelde. Daarbij snelde hij heen en weer tussen aluminium klokken, steeldrum, vibrafoon, marimba, en nog veel meer instrumenten.
MacMillan is een gewiekst componist en weet als geen ander hoe hij zijn publiek moet inpakken, maar dat neemt niet weg dat in dit werk sprake is van een zekere overkill. Zo bevinden zich achterin nog drie percussionisten die zich ook bepaald niet onbetuigd laten. Luid keffend koper verhoogt de kippendrift die vaardig is over een groot deel van het stuk. Gelukkig ruimt MacMillan ook nog ruimte in voor een intermezzo met een meeslepende strijkersmelodie en wat intiemere tikjes.
Dirigent Elim Chan (tevens vriendin van de solist) moest er bij Mendelssohns Hebriden-ouverture nog even in komen, maar demonstreerde in Tsjaikovski's Vijfde symfonie dat ze met haar flitsende slag en uitgesproken gedecideerde aanpak het beste naar boven kan halen in een orkest.
© Frits van der Waa 2020
