de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 16 juli 2020
Het opgerekte klavecimbel van Mahan Esfahani
Mahan Esfahani: Musique? Hyperion.
De avontuurlijke klavecimbelkampioen Mahan Esfahani heeft voor het eerst een volledig album gewijd aan muziek van onze tijd. En om de grenzen van het bekende nog wat verder op te rekken bevatten drie van de zes composities tevens een elektronische component, waaraan vaak het klavecimbelgeluid zelf ten grondslag ligt.
Esfahani neemt de luisteraar eerst zachtzinnig bij de hand, met het concieze, kristallijnen Rain Dreaming van Toru Takemitsu, en de fraai vanuit de klank van het klavecimbel gedachte Set of Four van Henry Cowell – in 1960 geschreven en daarmee het oudste werk op de cd.
After Handel's 'Vesper' van Gavin Bryars is zo idiomatisch voor het instrument dat het neobarok aandoet. Maar eerst klinkt Jardin secret II van Kaija Saariaho, die zich in dit met ademtochten opgeluisterde stuk uit 1986 speelser betoont dan in veel van haar latere werk.
Esfahani's landgenote, de Iraanse Anahita Abbasi, toont zich in het twee jaar oude Intertwined Distances een componist met lef. Vervreemdende zoefgeluiden en furieuze vuistgevechten met het toetsenbord, afgewisseld met ragfijn snarenspel, leiden tot een theatrale luisterervaring. Het sluitstuk, een lang werk van Luc Ferrari, is met zijn eindeloze grondtoon en pulserende beats helaas het zwakste van de plaat.
© Frits van der Waa 2020
