de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 12 oktober 2020
Overbodig stuk in galmhal
Mozart en Lindberg, door het Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Lahav Shani. 9/10, De Doelen, Rotterdam.
Veel mensen verliezen met het klimmen der jaren het vuur van hun jeugd, en met componisten is dat niet anders. Toch zal er zelden een toondichter zo'n transitie van baldadigheid naar gezapigheid hebben doorgemaakt als de nu 62-jarige Fin Magnus Lindberg. Zijn orkestwerk Absence, dat vorige week zijn première beleefde bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest, heet een dialoog met Beethoven te zijn, maar als je het stuk hoort lijkt de titel eerder te slaan op het ontbreken van een eigen identiteit.
Niets in dit tien minuten durende werk verraadt dat het niet in 1920 maar in 2020 is gecomponeerd, en zelfs een eeuw geleden zou het werk weinig wenkbrauwen in beweging hebben gebracht. Het is keurig gemaakt, zit vol zwoele akkoorden vol majeuren en grote septiemen, vertoont vleugjes onderhuidse dreiging en zal prima als filmmuziek kunnen dienen. Maar het idioom doet voornamelijk denken aan dat van Debussy – om niet te zeggen aan een verwaterde versie van La mer.
Nieuwe muziek hoeft niet meer ultramodern te klinken of tegen het trommelvlies te schuren, maar de totale regressie maakt Absence tot een overbodig stuk.
Verder passen hier voornamelijk mededogen en een paar extra sterren voor de musici van het Rotterdamse orkest en hun kordaat zwaaiende chef-dirigent Lahav Shani. In Mozarts Entführung-ouverture en Jupitersymfonie trotseerden ze de kaalslag van het anderhalvemeterregime, dat de bij een matige zaalbezetting al overakoestische Grote Zaal van De Doelen verandert in een regelrechte galmhal. Floersige baslijnen, zwemmerige loopjes, ketsende akkoorden: aan de spelers lag het niet. Zou een stevig kapokkussen in elk van de ruim tweeduizend lege stoelen uitkomst kunnen bieden?
© Frits van der Waa 2020
