de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 20 september 2007 (pagina 17)
Järvi brengt Mahler-Big Mac met smaak
Van Otterloo, Diepenbrock en Mahler door het Residentie Orkest o.l.v. Neeme Järvi. 18 september,
Dr. Anton Philipszaal, Den Haag. Herhaling (Mahler): Den Haag (21 en 22/9), Amsterdam (23/9).
Het Residentie Orkest is al weer een paar weken terug aan zijn nieuwe seizoen begonnen en bezegelde dat
dinsdag met het jaarlijkse Prinsjesdagconcert. Het Wilhelmus klonk glorieuzer dan ooit in de Dr.
Anton Philipszaal, die in de zomer enige sinds lang noodzakelijke aanpassingen aan de akoestiek heeft
ondergaan. De klank, die altijd wat afstandelijk was, is aanzienlijk rianter en directer geworden.
Alle muziek in het programma vond daar baat bij. Om te beginnen de Symphonietta uit 1943 voor
zestien blazers van Willem van Otterloo, die zelf 24 jaar lang dirigent van het Residentie Orkest was,
maar ook een gewiekst componist, getuige de verzadigde, soms bijna jazzy harmonieën die hij in dit
speelse werk oprakelde.
Even vaderlands is de Hymne voor viool en orkest van Alphons Diepenbrock, een compositie van
negentiende-eeuwse snit, die dankzij de ronde, warme toon van soliste Frederieke Saeys extra lieftallig
gestalte kreeg, al tapt Diepenbrock wel heel veel uit hetzelfde melodische vaatje. De toewijding waarmee
de Est Järvi zich inzet voor het voor hem allochtone repertoire is lovenswaardig.
Sluitstuk en leeuwendeel van het concert vormde de Vijfde Symfonie van Gustav Mahler. Hoewel
Mahler-symfonieën intussen de Big Macs van de orkestcultuur zijn geworden – je kunt bijna niks
anders meer krijgen en niemand belieft ook iets anders meer – serveerde Järvi het werk met
smaak. Hij is geen dirigent die uitdrukkelijk zijn eigen stempel op de muziek zet, en wat meer contrast
tussen voor- en achtergrond was hier en daar wel op zijn plaats geweest, maar vooral de gedempte,
fijnzinnige passages kwamen voortreffelijk tot hun recht, zodat het een boeiende vertolking werd. Mozarts
Duitse dans, die de toegiftgrage Järvi erop liet volgen, voegde niet meer toe dan een paar
sleebelletjes.
© Frits van der Waa 2007
