de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 31 oktober 2014
Seung-Ah Oh maakt tijd plooibaar
Words & Beyond II: Nan Sul Hun, van Seung-Ah Oh, door Slagwerk Den Haag. 29 oktober, Muziekgebouw, Amsterdam. Herh.: Rotterdam (3), Den Bosch (8/11)
Als een priesteres beweegt ze over het podium, geflankeerd door twee dansers in het zwart. De Koreaanse zangers Minhee Park is het middelpunt van een nieuw werk van Seung-Ah Oh, op teksten van de zestiende-eeuwse dichteres Nan Sul Hun, naar wie het stuk ook genoemd is. Het is het tweede deel van Words and Beyond, een trilogie van muziektheatrale composities, waaraan Oh al jaren werkt.
De muziek van Oh is uitgesproken oosters van karakter, maar die kant van haar componeren ontdekte ze pas toen ze begin deze eeuw bij Louis Andriessen ging studeren. Al in 2003 maakte ze hier indruk met haar DaDeRimGil, waarin duidelijk werd dat ze veel affiniteit heeft met slagwerk. Nadien is de intussen 45-jarige componiste menigmaal gelauwerd voor haar werk en doceert sinds een aantal jaar compositie aan de universiteit van Chicago. Vorige week ging in de cellobi‘nnale haar Aphonic Dialogue in première, en dan nu Nan Sul Hun – opnieuw in het Muziekgebouw.
Tekenend voor de kunst van Oh is dat ze in vijf kwartier tijd – de lengte van een flinke Mahler-symfonie – de tijdsbeleving plooibaar weet te maken. Er zijn luwtes in Nan Sul Hun waarin de muziek bijna wordt stilgezet, met daartegenover indringende netwerken van slagen, pulserend, maar toch onvoorspelbaar. Eenvoud is bij Oh nooit simplistisch, en de complexiteit klinkt nooit gezocht.
Het oosterse van haar muziek zit hem natuurlijk in de keuze voor een in de Koreaanse JungGa-zangstijl geschoolde zangeres, het gebruik van een keomungo, een Koreaanse liggend snaarinstrument. Maar bepalender is het rituele karakter van het werk en het feit dat toonhoogte er niet de rol speelt die ze in westerse muziek doet. De drie spelers van Slagwerk Den Haag gebruiken wel marimba's en vibrafoons, maar de nadruk ligt op hout, vellen en metaal. En als de accordeoniste wonderlijke riedels en akkoorden speelt zijn die net zo goed een kleurelement als wanneer ze op haar instrument klopt of de toetsen laat rammelen.
Dramaturgie, decor licht, choreografie, kostuums – net als de muziek is alles even uitgekiend aan deze voorstelling, waarin de serene Park in soms extreem uitgerekt Engels de teksten van de dichteres voordraagt, intens, maar nooit luid, soms vlot en melancholiek als oud volksliedje, dan weer uitgesponnen, met subtiele inflecties. Zo neemt als Nan Sul Hun ze de toeschouwer mee op een reis die uiteindelijk leidt tot het vinden van haar eigen identiteit.
© Frits van der Waa 2014
