de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 9 mei 2016
Gimeno houdt rust en massaliteit goed in balans
Beethoven, Rijnvos en Schumann, door het Koninklijk Concertgebouworkest
o.l.v. Gustavo Gimeno. 6/5, Concertgebouw, Amsterdam.
Radu Lupu hoort tot de oesters onder de pianisten. Interviews geeft hij niet, en hij maakt al twintig jaar geen cd's meer. Dat juist zulke oesters vaak de mooiste parels voortbrengen, bleek bij de schitterende vertolking die de Roemeense meesterpianist vrijdag met het Koninklijk Concertgebouworkest gaf van Beethovens Eerste pianoconcert.
Lupu's Beethoven is vrij introvert, met weinig heroïek, helder en toch licht versluierd, bijna klokjesachtig van klank. Hij zit ontspannen achter het klavier en de loopjes vloeien als vanzelf onder zijn handen vandaan. In het tweede deel, een Largo, laat hij de piano zingen, soms iets vooruitlopend op de orkest. In het bruisende slotdeel zijn er maten waar hij als het ware de remlichtjes laat opgloeien. Het orkest volgde en bereikte eenzelfde combinatie van transparantie en donzigheid, aangevoerd door Gustavo Gimeno, tot enkel jaren terug slagwerker in dit orkest en nu bezig met een internationale carri¸re als dirigent.
Als tussenspel fungeerde Union Square Dance, een werk uit 2009 van 'huiscomponist' Richard Rijnvos, dat voor het eerst bij het KCO op de lessenaars stond. Hoewel het nog geen kwartier duurt, is het een enerverend stuk, waarin de klank stereofonisch heen en weer kaatst tussen twee identieke orkesthelften en de ritmes vrijwel voortdurend verspringen. De orkestklank is Amerikaans, bijna vaudeville-achtig, maar volkomen verknipt, met geestige klappen in het slagwerk en andere curieuze timbrecontrasten.
Schumanns Eerste symfonie sloot daar met zijn minder extreme, maar evengoed prominente ritmische eigenaardigheden goed op aan. Gimeno maakte er een dansante, voortvarende uitvoering van, waarin rust en massaliteit elkaar goed in balans hielden.
© Frits van der Waa 2016
