de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 12 mei 2017
Scarlatti's passie
Alessandro Scarlatti: Passio secundum
Johannem, door het Millennium Orchestra o.l.v. Alarcón. Ricercar.
Een passiecompositie associëren we doorgaans met een monumentaal werkstuk van minimaal twee uur. De Johannespassie van Alessandro Scarlatti (vader van de iets bekendere Domenico) is met een lengte van drie kwartier heel wat bescheidener, want uitsluitend gebaseerd op de tekst van het evangelieboek, zonder toegevoegde koren, aria's en koralen. En dan is hij ook nog in het Latijn, dus het is niet zo'n wonder dat het werk ook niet is opgedoken in de zijlijn van het jaarlijkse passiegebeuren.
Toch is het een erg mooi muziekstuk, zeker in de live-uitvoering die dirigent Leonardo Garc’a Alarcón, het Choeur de Chambre de Namur en het Millennium Orchestra op de plaat hebben gezet. Het gewicht ligt hier dus op de partij van de evangelist, door Scarlatti expressief uitgewerkt, gloedvol gezongen door mezzo Giuseppina Bridelli, en door het continuo-instrumentarium van rijke tinten voorzien. Salvo Vitale is een waardige, droefgeestige Christus, en de koorbijdragen zijn door de aard van de tekst aan de korte kant, maar wel vlammend.
Op deze cd heeft Alarcón het werk bovendien doorvlochten met zes van Scarlatti's meerstemmige responsoria, zodat het iets meer body en variatie krijgt.
Theo Loevendie: Strides, door Ralph Van Raat. Attacca.
Meer dan een halve eeuw omspant het piano-oeuvre van Theo Loevendie, dat slechts één cd in beslag neemt, maar bij elkaar toch een vrij representatief componistenportret oplevert.
Met stappen van een jaar of tien springt pianist Ralph van Raat door Loevendies inmiddels 86-jarige leven, van de vrij sobere Inventies uit 1957 tot het veel kanten uit flitsende Together voor twee piano's, waarin hij in duet gaat met zichzelf.
Het is typerend dat veel van Loevendies titels iets met verplaatsing te maken hebben (Strides, Walk, On the Train), want ook in zijn muziek toont hij zich een wendbare, onderzoekende geest, die steeds onderweg is.
Naast wat lichtere, korte stukken staan een paar ook niet heel lange, maar hechte composities, die opvallen door bitse figuurtjes en gloeiende harmonieën en vaak ook door jazzelementen. In die stukken worden telkens weer andere trajecten afgelegd en vertelt de componist in kort bestek een complex, maar sluitend verhaal.
The Excellency of Hand, door Robert Smith en Paolo Pandolfo. Resonus.
Christopher Simpson, John Jenkins en Simon Ives waren 17de-eeuwse componisten die zich toelegden op de viola da gamba.
Op de cd The Excellency of Hand zit tussen hun werk ook een prelude verstopt van gambist Robert Smith, die er stilistisch keurig bij aansluit. In deze duetten, bijna allemaal virtuoze variaties op uiteenlopende akkoordenschema's, werkt Smith samen met zijn wat oudere vakbroeder Paolo Pandolfo. De fiorituren en gonzende klanken die ze oprakelen uit in totaal veertien snaren reiken van gracieus tot furieus.
© Frits van der Waa 2017
