de Volkskrant, Kunst & Cultuur, 16 november 2018
Glorieuze zesstemmigheid van Ashwell
The Liberation of the Gothic, Graindelavoix. Glossa.
Al in de naam van het vocaal ensemble Graindelavoix ligt de overtuiging besloten dat muziek van heel vroeger om een ander stemgebruik vraagt dan het klassieke. Maar in de werken van John Browne en Thomas Ashwell op de jongste cd van het gezelschap ontbreekt het schuurpapier. Toch houden ook in de zoetstgevooisde samenzang de solisten elk een eigen geluid.
Van Browne en Ashwell, respectievelijk iets voor en iets na het jaar 1500 actief, hoor je zelden, maar dat blijkt zonder meer onterecht. Ashwell bedient zich in zijn Missa Ave Maria van een glorieuze zesstemmigheid, nu eens vol en sonoor, dan weer dun en kwetsbaar, met soms wringende, bijna moderne samenklanken. Toch heeft de muziek transparantie, richting en een heel sterke expressie.
De werken van Browne zijn minder complex, maar heerlijk uitgesponnen. Zijn Salve regina bevat schijnbaar eindeloze lijnen, in allerlei combinaties. Het Stabat mater is dramatischer, met een imposante climax op het woord 'Crucifige!' (kruisig hem).
Julien Libeer/ Les Métamorphoses: Lignes parallèles. Evil Penguin Records.
Als je als jong pianist het podium mag delen met Maria João Pires, zoals Julien Libeer al menigmaal gedaan heeft, heb je iets bijzonders in je mars. Van de 31-jarige Belg is nu de eerste cd verschenen waarop hij samenwerkt met een orkest, Les Métamorphoses. Dat historisch geïnformeerde, maar niet dogmatisch aan oude instrumenten klevende gezelschap krijgt allereerst ruim baan in Haydns met veel esprit gespeelde 49ste symfonie.
Dat Libeer Mozarts laatste pianoconcert, nr. 27, fantastisch speelt is gezien de Pires-connectie niet eens zo verrassend. Minstens zo spannend is de lans die hij breekt voor het Pianoconcertino in klassieke stijl dat Dinu Lipatti in 1936 schreef, op 18-jarige leeftijd. Lipatti, zelf een begenadigd Mozartpianist, laat de piano parelen in even weelderige als ingehouden guirlandes. De jonggestorven Lipatti was als componist nog niet volgroeid – of beter gezegd: je hoort hem hier groeien. In de eerste delen is het alsof Bach en Mozart samen ronddwalen in een muzikale mist, terwijl er daarna duidelijk neoklassieke elementen binnensluipen. Maar de muziek blijft van begin tot eind elegant en sprankelend, en Libeer heeft er overduidelijk een grote affiniteit mee.
Dutch Cello Sonatas Vol. 8, Doris Hochscheid/ Frans van Ruth. Audiomax.
Met werken van Georg Hendrik Witte en Wouter Hutschenruyter uit de jaren tachtig van de 19de-eeuw zetten celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth een triomfantelijke punt achter hun achtdelige cd-reeks Dutch Cello Sonatas. In de vooral op Mendelssohn geori‘nteerde werken van Witte wil de cello wel eens wat ondergesneeuwd raken. Hutschenruyter, die het componeren er later aan gaf – kennelijk ten onrechte – zorgt in zijn idee‘nrijke cellosonate opus 4 voor een betere balans. De uitvoeringen van het duo ademen groot elan en onvoorwaardelijke inzet.
© Frits van der Waa 2018
