Adembenemende schoonheid in Falvetti's Nabucco
Il dialogo del Nabucco, van Michelangelo Falvetti, door Cappella Mediterranea en Choeur de Chambre de Namur o.l.v. Leonardo García Alarcón. 29 april, Concertgebouw, Amsterdam.
Wat heeft Verdi een kans laten lopen door in zijn Nabucco niet het bijbelse verhaal van de zingende jongelingen in de oven te gebruiken. Zijn voorganger Michelangelo Falvetti deed dat wel, in Il dialogo del Nabucco uit 1683. Hoe schitterend dat uitpakte was te horen tijdens de ZaterdagMatinee, waar het barokorkest Cappella Mediterranea de Nederlandse première van dit oratorium verzorgde.
Het gezelschap van dirigent Leonardo García Alarcón baarde twee jaar terug al opzien met Il diluvio universale, eveneens van de tot dusverre vrijwel vergeten Falvetti, die andermaal een componist van hoogwaardige muziek blijkt te zijn. Dansant, joyeus snarenspel wordt geflankeerd door vocale ensembles van een ontroerende schoonheid, en tegenover martiale tromslagen en kopergeschal staan passages met weke, gedekte timbres. Die veelheid aan klankkleuren komt voort uit de keus voor een rijkgeschakeerde bezetting, waaronder ook Arabische instrumenten als de duduk (een soort hobo).
Het Choeur de Chambre de Namur zong even loepzuiver als de solisten, die bijdroegen aan de theatrale kracht van de muziek door allen uit het hoofd te zingen – met als keerzijde dat een van de drie dames die het adembenemende jongelingentrio vertolkten een paar maten lang de weg kwijt raakte.
De diepe bas van Alejandro Meerapfel beklemtoonde de waardigheid van de profeet Daniël, en tenor Fernando Guimarâāes was sterk als de hoogmoedige Nabucco. De openingsscène, waarin hij al dromend in zijn slaap praat, is al meteen ongewoon dramatisch, en dat bleef zo. Falvetti's Nabucco is geen opera, en met een lengte van ruim vijf kwartier erg bondig, maar zou desondanks zo op de planken kunnen.
© Frits van der Waa 2017
